Cronica fratrum Sancti Dominici in Camporegio de Senis,
Siena, Bibl. comunale B.VII.4, ff. 35r-39r:
Simone di Angelo dei Bocci da Siena, OP 1449-50, † 1510

|35r|

246. Epicedion elegiacum pro reverendo fratre magistro Symone Senensi.

Mensis erat quo animę functorum luce piantur

    Quem Numa post Iani iunxit in Urbe dies

Cynthia ter quino superarat aquarius ortu

    Addideratque aliis tris super inde dies

Tunc purgabatur purissima luce sequenti

    Virgo Dei genitrix filia sponsa decens

Atque sacerdotes prębebant dona petenti

    Cerea merenit [= merenti?] tradita quippe manu

Milleque quingentosque novem conspexerat annos

    Luna, die Christus quo satus orbe fuit,

Et nox obscuras bis quattuor egerat horas

    Purgandum sacrę Virginis ante diem

Angelidęm rapuere virum cum fata Symonem

    Proh dolor! Heu męstos cogor inire modos!

|35v| Flebilis an potero numeris concludere laudes

    De tanto quem mors invida subripuit.

Flebilis an potero cunctas percurrere dotes

    Quas sibi natura provida contribuit.

Flebilis an potero virtutes dicere versu

    Corporis atque animi quas bene nactus erat.

Flebilis an potero demum dicenda notare

    Non mihi sed magno digna Marone viro.

Flebilis hoc nequeo fateor nam luctus habundat

    Et fleo dum flendi si qua ferenda puto.

Quis posset lachrimas comprimere si pater, inquam,

    Et commune bonum luce carens obiit?

Quis posset lachrimas desistere si salus, inquam,

    Et tutela domus maxima deperiit?

|36r| Sed gemitus nostris tandem est pellendus ocellis,

    Gaudendum postquam Iuppiter hunc voluit!

Postquam stelliferas Symon eventavit ad arces

    Gaudendum, gaudet si pia turba Dei.

Postquam candentes inter lunęque meatus

    Incolit, hic sedem vera Minerva tenet.

Depositis igitur lachrimis, modo pauca feramus

    Vita eteriis terris sat sua nota fuit.

Angelus hunc genuit de Boccis clara propago.

Et id bis senos etatis fęcerat annos

    Cum petiit sanctum relligionis onus

Legit et in toto meliores ordine pannos

    Quis quondam Thomas cinctus Aquinus erat.

|36v| Nec mixtos vario voluitque colore lupinos

    Nam dixit "Melius simplicitur nihil".

A teneris annis semper veneranda Symoni

    Relligio placuit simplicitate fruens.

Indutus pannis igitur candentibus ipse

    Didicit omne sue reliigionis opus

Atque magister eum Marianus, prole creatus

    Mazzonum, natum cepit ut in proprium.

Hunc aluit cunctisque bonis hunc rite iuvavit,

    Misit et ad studium sumptibus inde suis.

Effectus iuvenis grandisque bonusque sacerdos

    Indolis atque bonę cum foret iste Symon

Discessit patria, cupiens reperire Minervam

    Et fieri fama non moriente Deus.

Destituens matrem fratres caramque sororem

    Atque alios socios et patriam veterem

Non stimulo pressus nec cum calcaribus actus,

    Ut multi faciunt nunc sedulo iuvenes,

Sponte sua motus proprioque allectus amore

    In bona directus dogmanta seu studia

Accessit Paduam (nunc ista vocabula fingam!)

    Hic ubi cum totis viribus incubuit

|37r| Mille quater centum cum sexagenta duobus

    Tunc annos rapidis Phebus agebat equis

Mensis erat mundo quo iam discessit ab isto

    Egerat atque annos bis Symon orbe dictus(?).

Hic ubique gymnasii perlustrans dogmata tanti

    Is duo comperiit lumina clara sophos

Audiit utrumque et Gaetanum Christoforumque,

    Hic de Thienis, de Racanate alius,

Nec non Franciscum, Nardo cognomine dictum,

    Qui alter Aristoteles, alter Aquinus erat,

In pręceptorem tenuit, multosque sophantes

    vidit et audivit in patria et Padua.

Discedens tandem Padua, male peste premente,

    Ad Senas rediit, biblicus hicque fuit

Quem fructum tulerit proprias ubi venit in oras

    Bella ferant sacris ore peracta locis

Cum cuncti vadunt fratres cantando per urbem

    Gradatim, fratres tunc ibi bella gerunt.

Disceptant voces mictentes murmure mixtas

    Quid sibi philosophus, quid ve velit logicus

Quid sibi divinus superum secreta peragrans

    Certabat multis denique turba modis

|37v| Presertim→