| ⌂ |
Chronica conventus Sancti Marci de Florentia OP ■ Firenze, Bibl. Laurenziana, S. Marco 370 ■ |
||
|
|
|
||
| ⌂ |
Chronica conventus Sancti Marci de Florentia OP ■ Firenze, Bibl. Laurenziana, S. Marco 370 ■ |
||
|
|
|
||
|174r|
354. Dominus episcopus surentinus, frater Philippus Laurentii Stroçe Florentinus, obiit Rome die 30 mensis iulii anno Domini 1545, et sepultus est in ecclesia Sancte Marie super Minervam.
355. Frater Stephanus Dominici Ioannis de Spinellis, obiit Rome in conventu Sancte Marie super Minervam, receptis omnibus sacramentis, anno Domini 1546, mense augusto. Nondum enim erat sacerdos. Hic erat moribus modesti<ssi>mus.
356. Frater Antoninus Baldaccius, conversus, obiit eodem anno Domini 1546, mense augusto, cum esset procurator conventus Sancte Marie ad Gradus prope Viterbium. In quo mortuus est et sepultus.
357. Frater Georgius Baronis de Cappellis, etate iam annorum 88, decrepitus, obiit in conventu nostro Sancti Marci Florentie die 18 octobris, in occasu solis, prius eodem die receptis sacramentis videlicet viatico et extrema unctione, anno Domini 1546. Vixerat autem in religione annis completis 59.
358. Frater Gregorius, conversus, de Mugello, obiit in hospitio Hiliceti die 21 mensis iunii 1547. Fuit autem mors eius repentina, ita ut non potuit tunc recipere sacramenta. Erat tamen bonorum morum religiosus et bene se gesserat in vita sua.
359. Frater Symon Francisci de Altovitis, obiit in conventu Sancte Marie de Quercu, anno Domini 1547, mense augusto, die < . . >. Hic erat diaconus et manserat in habitu religionis annis novem et fere duobus mensibus. Cuius anima requiescat in pace.
360. Frater Zenobius Bernardi de Medicis obiit die 6 septembris 1547. Nam cum laboraret morbo epilepsie sive comitiali, qui et dicitur morbus caducus, nocte precedente dormiens in lecto, eodem morbo correptus, procumbens suffocatus est. Die tamen precedenti confessionem peccatorum fecerat, cum esset timorate conscientie. Hic fuit egregius predicator, et in primis civitatibus Italie magna gratia predicaverat et in ecclesiis cathedralibus. Hic cum esset mediocris doctrine, tamen in pulpito et suggesto predicans, difficiles questiones theologales adeo egregie definiebat ut totum populum in admirationem verteret. Nam predicando, maximos theologos superabat, qui tamen in disputationibus facile succumbebat. Erat autem vir simplex et rectus, qui et nulli unquam nocuit. Requiescat in pace.
361. Frater Augustinus Macciagninus Florentinus, magister in theologia, obiit Romę in conventu Sancte Marie super Minervam, receptis omnibus sacramentis, die 19 decembris 1547. Doctrina eius nota erat omnibus tamquam catholica et orthodoxa.
362. Frater Bartholomeus, conversus, de Monte Rappoli. Cum esset annorum 88, obiit in Sancto Marco die 9 mensis ianuarii, anno Domini 1547 more florentino, vesperi, hora diei 23. Hic diu fuerat in officio coquine, precipue in oratorio Hiliceti.
|174v|
1548
363. Frater Thomas Iacobi Miniatensis, pater quidem reverendus sufficientisque litteraturę extitit, pręsertim in conscientię casibus discernendis. In regimine vero satis circumspectus et prudens fuit. Et licet morbo qui pthisis dicitur diu ac pluribus annis laborasset, semper tamen pręlaturę officium quamdiu vixit gessit. Fuit autem semel prior provincialis romanus; et in pluribus conventibus eiusdem provincię, prioris officio prudenter est functus. Demum xxxvj annis in regulari observantia laudabiliter expletis, cum esset prior pratensis, ęgritudine qua diu laboraverat - ut diximus - invalescente, sacramentisque ecclesiasticis rite ac devote susceptis, in conventu pratensi vita functus est. Obiit autem anno Domini M.D.xlviij, die viiija aprilis.
364. Frater Iulianus Mazzeus de Florentia, pater reverendus, non quidem multę litteraturę sed probitate devotioneque pręcipua, nec non zelo religionis, prudentia ac circumspectione, cęterisque virtutibus et moribus insignis fuit. Hic in Romana provincia reformata, prius quippe sub titulo Congregationis, postea vero sub nomine Provincię, lxj annis regulariter vixit. Hic, inquam, supradictę provincię prioris provincialis munere per biennium functus est. Hic autem pluribus conventibus eiusdem provincię prudenter pręfuit, tam prioris quam supprioris officio functus. Hic confessor monialium ac novitiorum magister integerrimus et egregius fuit. Demum cum iam senex Pistorii esset assignatus, ęgritudine febrium sorreptus sacrosantum ęucharistię sacramentum rite et devote suscepit. Sed postmodum convalescens ab hac infirmitate ac pene incolumis effectus, post paucos dies - quando non putabatur - chatarro quodam suffoctatus, absque sacramentorum susceptione in senectute bona diem clausit extremum. Obiit autem anno ab incarnatione Domini M.D.xlviij, die vero xa decembris, hora eiusdem diei xvja iam transacta.
365. Frater Ioannes Maria de Tholosanis, a
Colle oriundus. Fuit quidem pater venerandus, bonus et litteratus, sed simplex; atque astrorum scientia seu astrologia apprime eruditus, eidemque supradictę scientię plurimum deditus et affectus. Emendavit calendarium romanum de paschatę Domini rite celebrando, cuius opus impressum fuit Venetiis anno Domini 1545°. Multa alia scripsit atque ędidit, quę adhuc vivens curabat ut imprimerentur, sed morte pręventus non fuerunt impressa. Hic cum esset iam senex, febre quartana correptus, morboque tali invalescente, sacramentis quoque ecclesiasticis rite susceptis, ac demum lxj annis expletis in regulari observantia, mortuus est in conventu Sancti Spiritus de Senis, anno Domini M.D.xlviij, in die Sancti Vincentii martyris, eiusdemque diei hora xviij.■ in die Sancti Vincentii martyris = 22 gennaio.
■
..\cronica4\fsl011.htm■
C. S.I. Camporeale, «Memorie domenicane» 17 (1986) 145-252.366. Frater Ignatius de Podio ad Caianum, sacerdos, morbo pthisis correptus ac diutissime eo laborans, ecclesiasticis sacramentis rite et devote susceptis, optimo fine quievit adhuc iuvenis. Obiit autem anno Domini M.D.xlviij, die xv martii, ante solis ortum, idest nocte pręcedenti, circa 9am et 10am horam eiusdem noctis. Obiit, inquam, in conventu nostro Sancti Marci de Florentia.
|175r|
367. Frater Iacobus, conversus, de Florentia, huius conventus filius nativus. Vir utique religiosus et religionis zelator ac in pertractandis seu procurandis negociis quę ad conversorum statum pertinent satis idoneus, circumspectus haudque segnis fuit. Hic cum iam senex esset, paralysis morbo correctus [= correptus], per decennium in eo laboravit, quatuorque annis continue lecto paralyticus decubuit, omni membrorum suorum motu penitus destitutus. Precipuamque in huiuscemodi infirmitate animi constantiam ac patientiam prę se tulit. Tali igitur morbo invalescente ac dysenteria quadam superveniente, sacramentisque rite sumptis, ex pręsenti ergastulo ac miseria eripitur anno Domini M.D.xlviiij, die viiij septembris, nocte sequenti, hora eiusdem noctis va, ętatis vero suę anno lxxvj. Vixerat autem in religione annis xlviij. Obiit autem in conventu praedicto.
368. Frater Bartolommeus Bartolommei de Benintendis, civis florentinus et conversus; ut vulgo dicitur albus, huius conventus filius nativus. Post annos septem ab habitus receptione, febrium ęgritudine laborans et suscipiens ex more sacramenta, ex hac vita migravit in conventu viterbiensi Sanctę Marię ad Gradus, in quo erat assignatus. Obiit autem die xxviij septembris, anno Domini M.D.xlviiij.
369. Frater Franciscus de Monterapoli, florentinus, huius conventus nativus filius. Vir quippe litteris ornatus, bonus lector optimusque concionator extitit. Hic cum esset Senis assignatus, contigit ur Romam iret; ibique febrium infirmitate correptus, perceptis sacramentis, vitam finivit, ętatis suę anno xxxviij. Obiit autem anno Domini M.D.xlviiij, die xij octobris, in conventu Sanctę Marię super Minervam.
370. Frater Sebastianus Iannoctii de Magnale, florentinus, filius nativus huius conventus. Vir utique in agibilibus, pręsertim in his quę ad sindici officium pertinent, satis idoneus et prudens fuit. Prioratus officio et in conventu saxensi et Sanctę Sabinę de Urbę functus est; nonnumquam vero supprioratus officium gessit, et pluries sindicis fuit. Hic et febrium et pectoris ęgritudine graviter et repente correptus, susceptisque ex more sacramentis, vitam cum morte mutavit. Obiit autem in conventu Sanctę Marię super Saxum anno Domini M.D.xlviiij, die vero xviiij octobris, idest nocte sequenti, circa 5am et 6am horam eiusdem noctis.
371. Frater Franciscus Antonii, dictus de Monte Varchio, florentinus, sacerdos, nativus huius nostri conventus filius. Vir fuit aliqualiter eruditus, sed probatis vitę moribus et bene affectus ad sue religionis osservantiam, et ad patres suos de illo bene maeritos. Hic anno Domini M.D.L°, die octava iulii, cum esset supprior Romae in conventu nostro Sanctę Marię super Minervam (quod munus iam annis duobus cum gratia fratrum peregerat), laborans aegritudine gravi, presertim pestifero ventris fluxu, obiit sacramentis omnibus rite et devote susceptis, anno ab ingressu suo in cęnobiticam xiiij°, vitę vero suę xxxij°.
372. Frater Franciscus Iuvenci de Medicis, cum iam ottogenarius esset ac plenus dierum, paralysi corripitur in die Nativitatis Sanctę Marię matris Dei, quam creditur contraxisse ex diutino - quem in audiendis aliorum confessionibus patiebatur - labore; ac diem extremum obit in hoc conventu, die x septembris 1550.
|175v|
373. Frater Innocentius < . . . >, conversus, observantissimus, religionis cultor, inculpatissimus moribus ac precipua insignis mansuetudine, quem nemo umquam iratum vidit aut ocio vacantem. Obiit in hoc conventu, sumptis omnibus ecclesię sacramentis, anno Domini 1550, die xxvja septembris, hora 3a noctis transacta, anno vero aetatis suę lxxvj°.
374. Frater Ioannes Franciscus Filippi de Bucarellis, conversus. Sutoriam et questuariam exercebat. Obiit Senis, squin??ę (quem dicunt) morbo, die < . . >, anno 1550.
375. Frater Augustinus < . . . > de Prato, senio confectus atque oculis pene orbatus, Prati diem extremum occlusit, ubi frequentissimas audiebat confessiones, die < . . >, anno 1550.
376. Frater Equitius Iacobi de Soiana (id est oppidum in agro bononiensi, prope balneum Porrettę), conversus. Pisis, prope hospitium Calcis, gladio ter in eum, dum cuidam fratri ex nostris opem afferret, confoditur, die < . . >, anno 1551. Optimus erat sutor, crepidarius et tonsor concinnus.
377. Frater Alexander Alexandri de Petrucciis Romę, acutissim(a) febre ac dissenteria corripitur, et brevi saeculo huic nequam eripitur die xxija iulii 1551, non sine fratrum dolore ac lachrimis. Erat elegans cantor atque eximius concionator, bonarumque artium professor egregrius expectabatur; utrumque enim munus primis iam annis digne obire cęperat.
378. Frater Nicolaus Francisci de Calvanis, conversus, obiit in hoc conventu de mense februarii, cum ageret annum iam quinquagesimum in religione, sumptis devote omnibus sacramentis. Hic fuit optimis moribus, ferventissimus circa religionis cultum, ocii inimicus. Tamque erga pauperes benignus ac pius quod a multis "pater pauperum" dicebatur. Erat siquidem in hac senectute ostiarius. Iste cum accepturus esset sacram comunionem, interrogareturque a priore secundum morem utrum crederet in hostia illa esse verum Deum, magno cum fervore respondit: «Come, s'io 'l credo? Io ne son certo». Hęc scripsi ut legentibus notum sit quam religiosam circa ea quę sunt fidei, senex iste mentem habuerit. Nunc oret pro nobis, quem credimus Sponsi frui complexibus.
|176r|
379. Frater Antoninus Nicolai de Filicaria, sacerdos, annorum circiter 28. Cum esset assignatus in cęnobio fęsulano laboraretque morbo qui phthisis dicitur, propter commoditatem medicorum in hoc cęnobium est deportatus; ubi per plures dies lecto decumbens, tandem quinto idus decembris 1551, socio qui eius curam gerebat non advertente, ac preter omnem fratrum expectationem, animam cęlo reddidit, absque perceptione aliqua sacramentorum. Hic angelorum puritatem in terris est imitatus; mitem affabilemque cunctis se prębuit. Fuitque in conventu fęsulano lector gramatices, nec non et cantor pluribus annis.
380. Frater Franciscus de Asinis obiit in hoc cęnobio senex ac plenus dierum, die < . . > settembris 1552, sumptis devote omnibus sacramentis, appositusque est ad patres suos. Hic fuit vitę regularis irreprehensibilis observator; Deo atque omnibus qui eum cognoverunt, per omnia gratus atque dilectus. Hic in officio pręlaturę semetipsum pluribus in locis digne ac laudabiliter gessit. Cuius anima in pace quiescat.
381. Frater Dominicus de Piscia, conversus, obiit in cęnobio pistoriensi, cum ibi esset assignatus, die decima novembris 1552. Perseveravit usque in finem laudabiliter.
382. Frater Paulus Iohannis Baptistę de Bartholis, sacerdos. In prędicto cęnobio pistoriensi eodem anno 1552 migravit ex hoc sęculo nequam ad Christum. Fuit vir probus, licet non multę literaturę. Sindacus etiam fuit.
383. Frater Paulus de Guidis, sacerdos, senex valde. Cum laborasset per triginta ac septem dies febre continua, tandem vita functus est in conventu pistoriensi, octavo idus septembris sesquimillesimo quinquagesimo tertio, circa quintam noctis horam. Hic in senectute sua, fere omnibus senum conditionibus caruit. Erat siquidem affabilis valde, hilaris, benignus, nullique - ita dixerim - onerosus. Hic etiam in conscientię casibus discernendis pręcipuus extitit. Anno ętatis suę 81.
384. Frater Benedictus Simonis, conversus, obiit in hoc conventu pridie idus septembris 1553, circa secundam horam noctis sequentis, sumptis devote omnibus sacramentis. Hic fuit vir simplex ac bonus, hortique pręcipuus cultor.
385. Frater Hieronymus Francisci de Bartholis, Dei altissimi sacerdos, vir bonus, devotus, prudens ac de nostra religione benemeritus, nec sane ineptus divini verbi concionator. Anno Domini 1553, die 14 septembris, circa sextam noctis horam, devote spiritum Deo rreddidit in cęnobio nostro perusino; ętatis vero suę anno 31, mense uno, diebusque undecim iam peractis. Huius mater Lucretia, mulier quidem veneranda ac soror rev.mi cardinalis de Gaddis iam vita functi, tanta probitate refulget ut quotidie sumens eucharistię sacramentum, quoddam christianę religionis exemplar esse videatur.
|176v|
386. Frater Timotheus Roberti de Riccis, Florentia oriundus, posteaquam togam sanctę conversationsi in ordine Prędicatorum accepit, ut superius memorię traditum est, annos circtier sex et quadraginta, partim Bononię, ubi habitum assumperat Prędicatorum, partim in nostra Romana provincia ad quam - ut supra dictum est - se contulerat, sancte et religiose vixit. Erat enim iucundo aspectu, facie prestanti ac hilari, comis, lenis et in cunctis moribus maturus, discretur, cautus, literis mediocriter ornatus, et super omnia vir mirę fidei Deique gratia plenus, qual plurimum pręfulsit; atque (ut unico verbo explicem) erat quoddam religiosorum similacrum. Quo factum est ut plures annos et neophytorum magister et monialium confessor extiterit. Sed et pluribus in cęnobiis Romanę provincię, priore egit cum summa omnium laude; ac nisi morte preventus fuisset, prioris provincialis officium ac dignitatem - ut ferebatur - sortitus esset. Nam Dei nutu, dum Perusię divi Dominici conventui pręesset, incidit in adversam valetudinem; ac pręter febres ardentissimas quibus ad menses duos lecto decubuit, calculo laborans dysuriam idest urinę difficultatem extremam adeo perpessus fuit ut occlusis vescicę meatibus, eam nullatenus emittere posset.
Itaque ingravescente morbo cunctisque remediis nihil pręvalentibus, morti proximus, omnia ecclesię sacramenta devotissime suscepit. Quumque in extrema unctione, septem pęnitentię psalmi pro more dicerentur, ipse quoque cum suis fratribus eos tunc proferre conabatur. Quum vero iam perventum esset ad eum versum «Et ipsę redimet Israel ex omnibus iniquitatibus eius», tunc ter eundem versum repeti voluit. Quibus peractis, quodam fervore spiritus incensus, attulit in medium nonnullas admonitiones ex charitatis visceribus prodeuntes, quibus nimirum - ut divi Dominici verus imitator - ad ea quę sunt religionis, charitatis, pacis, humilitatis et patientię, fratres hortabatur, eisque demum benedictionem afferebat. Qui lectulum circumstantes, eumque quasi alterum beatum Antonium audientes (dictum mirum!) fere omnes in lachrymas, suspiria, singultus ac gemitum concitati sunt. Nonnullis autem ipsum visitantibus, post utilia monita dixisse ferunt «Valete, viscera mea!»; atque aliis quibusdam, ut orarent pro conversione infidelium quam celerrime perficienda. Denique pridie calendas maii, circa septimam noctis illius horam, quę sancti Petri Martyris festum sequuta est, ad Dominum ex hac vita migravit, anno salutis M.D.LII, ętatis suę 67°.
Post tanti viri obitum, quum eius cadaver in feretro collocatum esset, et in ecclesiam pro more deportatum, tanta secularium - tum virorum tum mulierum - multitudo ad illud invisendum concurrit ut beatus quispiam excessisse videretur. Proinde non pauci devotione quadam impulsi, sacras ipsius manus exosculati sunt, ac nonnulli frustula vestimentorum precidentes subripuerunt. Postremo celebrato funere, corpus ipsum in arcula lignea reconditum, sepulchro fratrum redditum fuit; idque suasu perusinorum quorundam, qui hunc rev.dum patrem, dum viveret, summo prosequebantur amore.
Quin et illud unum silentio pręterire non possum quod huius viri Dei cadaver, quum post annum a felicissimo ispius exitu, curiositate quadam vel affectu potius extumulatum esset, ita integrum incorruptumque inventum est ut eadem die sepultum videretur. Nullus igitur admiretur si in referendo tanti patris obitu, solito prolixior fui, quoniam hęc memoratu indigna non sunt, neque prorsus inutilia iis qui perlegere curabunt. Retulit insuper adolescentula, hunc sibi beatum virum - cui ipsa confiteri solebat - ea nocte apparuisse qua obiit, seque ad bonum excitasse impulsu tactuque manus, cęlestem opem promictentem; quem tamen abiisse nesciebat.
■
fra Timoteo di Roberto dei Ricci, OP 1506, † 30.IV.1552, 57enne. Distinguere da:- fra Timoteo di Pierfrancesco dei Ricci, OP 1545, † 27.IX.1587, 58enne (f. 113r, 192v); cf. G. DI AGRESTI, Santa Caterina de’ Ricci, Firenze (Collana ricciana I) 1963, 126-28, 176a.
- fra Timoteo di Guglielmo dei Ricci OP, n. 1579, † 31.V.1643; cf. T.S. CENTI, Il ven. padre Timoteo Ricci OP, primo istitutore del Rosario Perpetuo (1579-1643), Firenze 1999.